اعترافات آرش حجازی (1)

تصمیم گرفته ام اینجا اعترافاتی بکنم. اگر هم دوستان مایلند در مسائل خاصی از این اعترافات بکنم، در همین بخش کامنت لطفا موضوع اعترافیدنی را بپرسید. این جوری شاید من هم بعضی از تضادهای درونی خودم را حل بکنم. هرچند که رسوای عالم بشوم. بد نیست. شاید باعث بشود نقاب ها یا به قول یونگ پرسوناهایی را که با خودم حمل می کنم، بردارم و هی به خودم نزدیک تر بشوم. مدت‌هاست که مانده ام وبلاگ نویسی به چه درد من می خورد. برای همین مزخرفاتی را هر از گاهی می نوشتم تا پز بدهم که من هم وبلاگ دارم. حالا فکر می کنم این اعترافات به این وبلاگ معنا می دهد.

اعتراف ۱

جهان بینی آرش حجازی با جهان بینی کوئلیو متفاوت است:

از روز اول که ترجمه کتاب های کوئلیو را شروع کردم، به خصوص به دنبال آشکار شدن دوستی من با پائولو و سفرش به ایران و واگذاری امتیاز نشر کتاب هایش به من و انتشارات کاروان، این تصور در علاقه مندان کوئلیو ایجاد شد که من شاگرد یا یک جور نقیب و جانشین پائولو کوئلیو در ایرانم. راستش اوایلش که جوان تر بودم، بدم نمی آمد. این تصور باعث شده بود که یک جورهایی به شهرت برسم و شهرت زهر جوانی است. خیلی هم می چسبد. اما الان که دیگر دارم به چهل سالگی نزدیک می شوم، احساس می کنم باید این نقاب را پاره کنم. چه طوری؟ این طوری:

من مثل کوئلیو خوش بین نیستم. من مثل او به انسان امیدوار نیستم. من عارف نیستم. من مفسر آثار کوئلیو نیستم. آرش حجازی یک جور دیگر دنیا را می بیند. آرش حجازی چندان به پایان خوش داستان ها دلبسته نیست. آرش حجازی بیش از آنکه به عرفان امیدوار باشد، به معرفت اعتقاد دارد. آرش حجازی فقط مترجم و ناشر آثار کوئلیو است، و ترجمه هایش هم به اصل اثر بسیار وفادار است. من کوئلیو را خیلی خوب می شناسم، فلسفه کوئلیو را خیلی خوب می شناسم و به نظراتش احترام می گذارم. اما نسخه بدل کوئلیو نیستم. با هم خیلی دوستیم، اما اختلاف نظرهایمان بارها ما را درگیر دعوا و حتی قهر کرده. من بسیار پراگماتیک (عمل گرا) هستم. سزاوار شهرتی که ترجمه آثار کوئلیو برایم آورده نیستم.