سرگذشت انتشارات کاروان – 4

--- گفت:

سلام
خوشحالم که هستید

حورا گفت:

گاهی سر بزننیم به دور افتاده های ذهن

اشوپوریا گفت:

درود مهربان یار
کتاب شاه دخت سرزمین ابدیت شما رو خوندم….
نخستین کتابی بود که از شما خوندم.
نمی گم که تحت تاثیر قرار گرفتم چون این رو می دونم که از صفحه ی 29 به بعد اشک می ریختم و خواندم!
که هنوز یک هفته از خوندن اون میگذره و هنوز هنوز جرات نمی کنم به سمت کتاب برم !چون حتا یاد اسم کتاب که می افتم داستان رو به یاد می آرم…..
که اشک را به بزمی هر چند به کوتاهی یک یا دو شب دعوت می کنم.
زیبا بود….کتابی بود که نویسنده باید ذهن اهورایی داشته باشه که بتونه این قدر لطیف به لطافت یک آه…بتونه خواننده رو با خودش تا نمی دانم کجای عشق ببره .
می گاهی وقتا دست نوشته هایی می نویسم نه چندان خوب …نه چندان بد! اما توی این کتاب همه ی اون چیز هایی رو که از عشق می شد بگید رو جوری بیان کرده بودید که من حتا یارای نوشتن یک خط رو ندارم!
نمی دونم که احساسم رو چه جوری بیان کنم ، چون می دونم که کیبرد قلم بدی هست برای بیان احساس!
باز هم سپاس…
بدرود

پارادوکس گفت:

ساده و دلنشین و واقعی… اما
من هم میپوسم
در تن زندهِ خود
و تو هم
اما تو، در تن جان داده
چه خبر داری از آن رفته دیروز؟
به نشانی ،شاید، صورتش منتظر است
چه کسی میداند ،روحش آواره کیست؟
من هم میپوسم
و تو هم